Overleven is niet moeilijk
Je leeft gewoon door
Terwijl anderen dood gaan
Je eet je boterhammetje
Je kijkt naar de regen
En luistert naar zinloos
Gebabbel op de popradio
Vrolijkheid om niets
Plaatjes draaien
Praatjes maken
Filemeldingen A éen
A twee A vier A negen
Augustus in de regen
Overleven is niet moeilijk
Je leeft gewoon door
Terwijl anderen met
Hun advertentie al
In de krant staan
Je leeft gewoon door
En je denkt wie gaat
Straks de mijne schrijven?

Christian
2006

Negen mannen als matrozen
Bal masqué schijnt populair
Geweest te zijn in die tijd
Evenals sigaretten roken
Negen mannen met sigaretten
Hangend in hun mondhoek
Mannen als Wayne en Bogart
Vergeeld grijnzen zij mij toe
Het leven leek zo leuk
Voordat zij hoestend stierven
Mijn vader vierenveertig
De anderen mij niet bekend.
Christian
Augustus 2006

Het dier dat mens heet
Staat gelaten stil
Kilometers stilstand
Mooi gepoetst metaal
Duurbetaalde blikken dozen
Met de filemeldingen op één
Ik zit en staar gedachteloos
Naar groene weiden
Waar stomme schapen slapen
En koeien met hun poten
In verkoelend water staan
Mijn kont kleeft aan
Het luxe leer terwijl het
Asfalt trilt en de airco
Nauwelijks nog ademt.
70-461

Christian Oerlemans

De gang is grijs
Zoals de gezichten
Afwachtend starend
Naar blauwe deuren
Grijs het linoleum tot
Barstens toe gedweild
Langs de gekleurde lijn
Deuren openklappend
Rolstoelen vanzelf
Men komt en gaat
Zwijgend gevangen
In eigen gedachten
Dood of leven
Vraagt geen stem
Alleen het kind
Kan dwars door
Zware stilte springen
Breekt de lucht
Met klaterlach
Omdat een witgemutste
Vrouw in haar
Gezonde wang knijpt.

Christian Oerlemans
Rotterdam
29 maart 2004

Het fotoalbum van mijn jeugd
geeft geen vreugd
zoveel gezichten met een lach
nooit meer zag
levenslust tot stof vergaan
klein bestaan
mensen jonger dan hun doel
geen gevoel
hun streven heb ik niet gekend
kind verwend
hun einde hebben ze bereikt
leuk het lijkt
het huwelijk en al dat feest
mooi geweest
het zijn restanten die je ziet
oud verdriet
vakantiekiekjes vol plezier
zegt geen zier
de tijd vreet alle leven stuk
gekort geluk
het album is gewoon een graf
ooit liefde gaf
zorgvuldig in elk onderschrift
met witte stift
dood en leven op zwart papier
mijn vader hier
zijn handschrift is wat overbleef
zolang ik leef
de weemoed dagelijks te groot
verlangen dood.

Loosdrecht 14 augustus 2003.

Nog zie ik hem staan
De handjes plat in ’t water slaan
In de fontein
Op ’t Frederiksplein

Nog zie ik hem gaan
Gegroeid op eigen benen staan
Naar groter zijn
Op ’t Levensplein

Nu zie ik hem aan
Grote man mijn droom voldaan
Voel me klein
Op ’t Frederiksplein.

Als ik haar zo
In het land zie staan
Zo schilderachtig
Zongestreeld onder
Haar strooien hoed
Met lage lichten
Haar wangen strijkend
Koesterend de kleuren
Van haar lief palet
Als ik haar daar
Zo zie staan
Zo schilderend het
Wonder van het land
Dan is zij zelf
Het schilderij dat
Niemand na kan maken.

Mei 2003 Tihany